Norveçli yönetmen Joachim Trier’in yeni filmi "Sentimental Value", Avrupa basınında aldığı eleştirilerle gündemde. Film, sinema üzerine sinema kuran yapısıyla özellikle arthouse çevrelerinde dikkat çekiyor.
Avrupa sinemasının son yıllardaki en tutarlı auteur isimlerinden Joachim Trier, yeni filmi Sentimental Value ile eleştirmenlerin odağına yerleşti. Film, Avrupa’da düzenlenen özel gösterimlerin ardından yayımlanan ilk değerlendirmelerde, kişisel hafıza ile sinema tarihi arasındaki ilişkiyi merkezine alan anlatımıyla öne çıkıyor.
The Times’ta yayımlanan eleştirilere göre Sentimental Value, “filmler hakkında filmleri seven” izleyiciye seslenen, bilinçli biçimde içe dönük bir yapı kuruyor. Trier, bu kez büyük dramatik kırılmalar yerine, karakterlerin sinemayla kurduğu duygusal bağı ve geçmişle hesaplaşma hâlini anlatının ana eksenine yerleştiriyor. Film, bir ailenin ve bir film projesinin iç içe geçen hikâyesi üzerinden, sanat üretiminin kişisel bedellerini sorguluyor.
Joachim Trier’in sineması, daha önce Oslo, August 31st (Oslo, 31 Ağustos) ve The Worst Person in the World (Dünyanın En Kötü İnsanı) gibi filmlerle bireysel kırılganlıkları çağdaş Avrupa toplumunun arka planında ele almasıyla tanınmıştı. Sentimental Value, bu çizgiyi sürdürürken, sinemanın bizzat kendisini anlatının konusu hâline getirmesiyle filmografide yeni bir eşik olarak değerlendiriliyor.
Bu haberler de ilginizi çekebilir:
Eleştirmenler, filmin herkese hitap eden bir yapı kurmadığı konusunda hemfikir. Buna karşılık Sentimental Value, Avrupa arthouse geleneğinin temel özelliklerinden biri olan “sabırlı seyir” talebini bilinçli biçimde sahipleniyor. Film, bu yönüyle gişe başarısından ziyade festival dolaşımı ve eleştirel tartışmalar üzerinden varlık göstermeye aday görünüyor.
Arthouse sinema, ana akım endüstriyel üretimden ziyade yönetmenin kişisel bakış açısını, estetik tercihlerini ve anlatı risklerini merkeze alan bir sinema anlayışını ifade eder. Bu filmler, yüksek gişe beklentisiyle değil; karakter derinliği, biçimsel arayış ve tematik yoğunluk üzerinden varlık gösterir. Olay örgüsü çoğu zaman ikincil plandadır; anlatı, karakterlerin iç dünyasına, zamana yayılmış duygusal kırılmalara ve gündelik hayatın küçük anlarına odaklanır.
Arthouse filmler, seyirciden “tüketici” değil, aktif bir izleyici olmasını talep eder. Açık finaller, uzun planlar, sessizlikler ve belirsizlikler bu sinemanın temel araçlarıdır. Festival dolaşımı, sanat sinemaları ve sınırlı salon gösterimleri, arthouse filmlerin doğal yaşam alanıdır. Bu yönüyle arthouse sinema, sinemayı bir eğlence ürünü olmaktan çok, düşünsel ve estetik bir deneyim olarak konumlandırır. Joachim Trier gibi yönetmenlerin işleri, bu geleneğin çağdaş Avrupa’daki güçlü örnekleri arasında yer alır.
Norveç sineması, uzun yıllar İskandinav sinemasının gölgesinde kalsa da, son yirmi yılda kişisel, sade ve duygusal olarak yoğun anlatılarıyla kendine özgü bir yer edindi. Bu sinemanın merkezinde, bireyin toplumla, aileyle ve kendi iç sesiyle kurduğu kırılgan ilişki bulunur.
Bu alanda öne çıkan ilk isim Joachim Trier’dir. The Worst Person in the World (Dünyanın En Kötü İnsanı) ve Oslo, August 31st (Oslo, 31 Ağustos) gibi filmleri, modern kent insanının kararsızlıklarını ve duygusal yorgunluğunu Avrupa sinemasının ortak hafızasına taşımıştır.
Bent Hamer, absürd mizah ile melankoliyi birleştiren anlatımıyla Norveç sinemasının daha ironik damarını temsil eder.
Erik Poppe ise politik ve tarihsel travmaları merkezine alan filmleriyle, Norveç’in yakın geçmişini sinemayla tartışmaya açar.
Norveç sinemasında doğa da bir arka plan değil, anlatının aktif bir unsurudur. Uzun kışlar, sessizlik, mesafe ve yalnızlık duygusu, filmlerin ruh hâline siner. Bu sinema, yüksek sesli dramatik çatışmalardan ziyade, söylenmeyenlerin ağırlığına yaslanır. Bu yönüyle Norveç filmleri, çağdaş Avrupa arthouse sinemasının en tutarlı ve kendine özgü damarlarından birini oluşturur.
Velev'i
Google Haberler üzerinden takip edin
