Roman artık yalnızca ulusal kimliği anlatmıyor, küresel bir dili konuşuyor. Ferrante Napoli’yi, Adichie Nijerya’yı, Pamuk İstanbul’u dünyaya anlatırken; biz neden hâlâ kendi iç sesimizi birbirimize bile ulaştıramıyoruz? Dünya romanı çağında, Türkiye neden sessiz kalıyor?