
Mahler’in İkinci Senfonisi üzerine içsel bir ağıt
Bu senfoni yalnızca bir ölüm senfonisi midir, yoksa yaşamın sonsuz ihtimali mi? Mahler bu eseri neden "Diriliş" olarak adlandırdı? Neyi yitirdiğimizde gerçekten susarız? Müzik, hafızadan çok daha mı derindir? Ve bir gün, bütün insanlık aynı anda bu eseri dinlese… sessizlik mi çöker, yoksa gözyaşı mı?