Türkiye-Portekiz maçının oynandığı Dortmund’dan izlenimler: Kameralara da kışkırır mısınız?

Türkiye’nin Portekiz’le oynayacağı EURO 24 maçı öncesi Dortmund bayram yeri gibiydi. Almanya’nın ve Avrupa’nın farklı kentlerinden akın eden taraftarlar bütün cadde ve sokakları kırmızıya ve beyaza boyamıştı. Her yerde herkes aynı soruyu soruyordu? Bugün kimin yüzü gülecek? Arda Güler’li Türkiye’nin mi, Ronaldo’lu Portekiz’in mi?

Bu soruyu en çok merak edenlerin başında Ün ailesi geliyordu şüphesiz. Sinop’un Ayancık ilçesinden geldiği Almanya’da okul sıralarında tanıştığı ve evlendiği Portekizli Fatima ile kaderlerini birleştiren Cengiz Ün, iki kızını ve bir oğlunu almış maçın oynanmasına saatler kala Dortmund’un ünlü alışveriş caddesi Klepping Strasse’de maçı beklerken ailece volta atıyordu. Velev’in sorularını yanıtlayan ailede Cengiz Ün yalnız kalmıştı. O Türkiye’nin galip gelmesini isterken çocuklar anne tarafını tutuyor, Melissa, Aylin ve Kadir Portekiz’in galip geleceği konusunda hemfikirdi.

Almanya’da futbol müzesi olan tek şehir olan Dortmund’un bir günlüğüne, sarı olan renkleri kırmızıya, siyah olan renkleri beyaza dönerken heyecan sabah saatlerinde başlamıştı. Merkez tren istasyonunun hemen karşısındaki merdivenleri mesken tutan ve gelenleri karşılayan erkencilerin davulunun tokmağı kim yorulursa diğerine geçiyordu. Uzaktan Azerbaycan televizyonu ve bayrakları görülünce ‘iyi niyet’ sloganlarını atmakta gecikmedi Türkiyeli taraftarlar. Çekim için yanlarına gelen Azerbaycan televizyonun kadın muhabiri ise, “Bizi görende kışkırdığınızı gördüm, kameralara da kışkırır mısınız?” sözü gülüşmelere yol açınca, izahat gecikmedi. Kışkırmak Azerbaycan Türkçesinde tezahürat anlamına geliyordu.

Merdivenlerden kent merkezine doğru yürürken tam anlamıyla bir şampiyona pazarı kurulduğu görülüyordu. Türkiye’de sıradan taraftar grupları yan yana gelemezken, Dortmund’da üzerinde forma olan, sırtında bayrak olan bir kişi Portekizli çocuk taraftarın yüzüne Portekiz bayrağı yapıştırıyor, bileklik satıyor, atkı-flama pazarlıyordu.

Başta lokantalar, kafeler ve birahaneler ise ağzına kadar doluydu. Türk bir dönerci açıldığı günden bu yana en büyük hasılatını yaptığını söylüyor, halinden memnun görünüyordu.

Türk taraftarlarının coşkusunun tavan yaptığı saatler ise şüphesiz meydanda toplanıp Signal Iduna Stadyumu’na doğru yaptıkları toplu yürüyüştü. Kadınlı erkekli, çoluklu çocuklu on binlerce kişi sloganlar, şarkılar, mehter marşları eşliğinde taşkınlık yapmadan yürüdü. Her ihtimale karşı önlem alan polisler bile bu sorunsuz yürüyüş karşısında şaşkınlığını gizleyemedi. Açılan dev bayrağın etrafında toplanan kalabalık stadyuma doğru yürürken biz kent merkezine dönüp, Velev yazarı Necati Kola ile son anonsumuzu çektik. Sonra o maça gidecek, ben ise meydanda kalacaktım.

Meydana girebilmek ne mümkün? Türk korumalar Alman amirlerinin sözünden çıkmıyor, ‘yasak’ deyip saatler öncesinden kapıları kapatıyordu. Dev ekranlar kurulan meydanın yarısı bile dolmadığı halde yapacak bir şey yoktu. Korumalardan biri, “Abi kadın ve çocuğu içeride, babasını bile almıyoruz” diyerek uyguladıkları kuralın mutlaklığı konusundaki tereddütleri gidermeye çalışıyordu. Münih’ten gelen bir gurbetçi durumu, “Abi bir kere ‘nein’ dedi mi üstelemenin faydası olmuyor. Kalabalık görülmeyelim istiyorlar” diyordu. Gerçeklik payı var mı, gurbetçi kuruntusu mu? Kim bilir?

 

Normal zamanlarda oldukça sakin olan Dortmund, yılbaşı öncesi kalabalıkları saymazsak tarihi günlerinden birini yaşadı şüphesiz. Kimin kazandığı ya da kaybettiğinden ziyade Türklerin, Portekizlilerin stadyumda, meydanlarda ve kafelerde dostça izledikleri bir maç ve geciken yaz günlerininin hoş bir hatırası kaldı.

Spor dostluktur…