DİN ile siyasetin hukuki bağlamda karışımı olan bir hükümet sistemi…
Tipik olarak, siyasi ve kurumsal gücün itiraf (konfesyonilst) toplulukları arasında orantılı olarak dağıtılmasını gerektirir.
Konfesyonizmin savunucuları konfesyonizmi, çeşitli dini ve etnik toplulukların bölgedeki “ağırlığına” göre her birini güçlendirerek, bu toplulukların barış içinde bir arada yaşamasını güvence altına almanın etkili bir yolu olduğunu belirtir. Ancak eleştirmenler, böyle bir sistemin etnik gruplar arasındaki çatışmayı gerçekten derinleştirebileceğine dikkat çekmektedirler. En fazla siyasi güce sahip olan grubun, hükûmeti kendi lehine çevirmek ve hatta rakip grupları ezmek için kullanabileceğini savunurlar. Ayrıca demografi değiştikçe, belirli bir grubun sahip olduğu konumlar ve güç, artık o grubun büyüklüğünü uygun şekilde yansıtmayabilir.
Konfesyonizm üzerine yapılan tartışmalar, konfesyonizmin bir türü olan eştoplumlaştırmacılıkla karşı karşıya kalanlara benzer sorunları gündeme getirir.
Siyasi partiler bağlamında…
Irak siyasetinde, 2003’te Irak’ın işgalinin ardından işgalci yönetim, gücün üç ana etnik-dini grup arasında paylaşıldığı bir sistem getirdi: Şii Müslüman Araplar, Sünni Müslüman Araplar ve Kürtler. Irak anayasası, parlamenter sistem ve Cumhurbaşkanı’nı seçmek için süper çoğunluğun ilk şartı nedeniyle bu tür bir güç paylaşımını teşvik etti. Anayasada açıkça belirtilmese de, Cumhurbaşkanı’nın Kürt, Meclis Başkanı’nın Sünni Müslüman Arap ve Başbakan’ın Şii Müslüman Arap olması siyasi geleneğe dönüştü ve bugüne kadar gelindi.
Bazı ülkelerde, Hıristiyan demokrat partiler ve İslami siyasi partiler gibi ana ideolojisi bir dine dayanan siyasi partiler vardır.
Hollanda siyasetinde “itirafçılık” terimi, dine dayalı herhangi bir siyasi ideolojiyi ifade eder. Toplumda, kültürel yaşamın birçok yönüne yayılan geleneksel bir norm, sütunlaşma olarak adlandırılır. Genellikle itirafçı olarak etiketlenen Hollanda partileri, her ikisi de yalnızca Protestan olan Hıristiyan Birliği ve Reform Siyasi Partisi’dir.
Dini ideolojiye sahip siyasi partiler bazen şiddeti ve nefreti teşvik ettikleri (örneğin Vlamms Blok ve Batasuna), ulusal karakteri değiştirdikleri veya dışarıdan destek aldıkları gerekçesiyle yasaklanmaktadır.
Bazı durumlarda yasaklar anayasaya yazılır. Bulgaristan Anayasası dini siyasi partileri yasaklıyor. Türkiye Anayasası, ülkenin laik olduğunu belirtir ve anayasa mahkemesi, İslamcı Erdem Partisi’nin anayasaya aykırı olduğuna karar verir. Portekiz’deki siyasi partilerin dini çağrışımları olan bir isim kullanmaları yasaktır, ancak partilerin hala dini bir ideolojiyi benimsemelerine izin verilir, böylece CDS – Halk Partisi’nin kurulmasına izin verilir.
