Bir tür müzik değil, bir hız çağının estetiği: neon, yapay, duygusal ve patlayıcı.
Hyperpop (İng. Hyperpop; Alm. Hyperpop; Fra. Hyperpop), 2010’ların sonlarında internet kültüründen doğmuş, pop müziğin sınırlarını aşırılaştıran, deneysel ve ironik bir türdür. Köklerini hem dijital üretim teknolojilerinden hem de çevrimiçi topluluk kültürlerinden alır.
Hyperpop, otantiklik fikrini reddeder. Aşırı otomatikleştirilmiş vokaller, çarpık ritimler, parlayan synth katmanları ve bilinçli bir “yapaylık” estetiği bu türün temelidir. Bu müzikte samimiyet, parodiyle iç içedir; duygusallık, glitch seslerle bile ifade bulabilir.
Hyperpop’un tohumları, 2010’larda Sophie, A.G. Cook ve PC Music etiketiyle atıldı. Sophie’nin Product (2015) albümü, hem kadın sesi hem de sentetik bir kimlik olarak yeniden tasarlanan vokaliyle türün teorik zeminini belirledi. A.G. Cook’un prodüksiyonları, bubblegum pop’un naifliğini endüstriyel gürültüyle çarpıştırdı.
Bu akım kısa sürede bir altkültür haline geldi. 100 gecx, Charli XCX, Dorian Electra, Arca ve Slayyyter gibi sanatçılar, hyperpop’u queer kimlik, cinsiyet akışkanlığı ve dijital varoluş temalarıyla ilişkilendirdiler.
Spotify ve TikTok’un algoritmik dünyasında hyperpop, “hızlandırılmış” bir duygu ifadesine dönüştü: sevgi, öfke, yalnızlık ve kimlik krizi, neon filtrelerden taşarak dijital sahnede yankılandı.
► Hyperpop neden “aşırı”dır?
Çünkü pop müziğin estetiğini parodileştirir. Ses, ritim ve imaj aşırı doygunlukta sunulur. Bu tür, çağın bilgi ve duygusal fazlalığına bir ayna tutar.
► Hyperpop’un kökeninde hangi kültür vardır?
İnternet altkültürleri, özellikle Tumblr, SoundCloud ve TikTok estetiği. Cyberpunk görselliğiyle kawaii (şirinlik) kültürünün karışımı, hyperpop’un görsel kodlarını oluşturur.
► Queer kültür hyperpop için neden önemlidir?
Çünkü bu müzik, sabit kimlik kategorilerini reddeder. Cinsiyetin, bedenin ve sesin sınırları yeniden kurgulanır. Sophie’nin “It’s Okay to Cry” parçası, hem bir duygu manifestosu hem de bir queer kimlik beyanıdır.
► Hyperpop ile glitch estetiği arasında nasıl bir bağ vardır?
Glitch, dijital hatayı estetik hâle getirir; hyperpop da aynı şeyi müzikte yapar. Kırılan ritimler, patlayan sesler, hızlandırılmış beat’ler… Hepsi çağımızın dijital kırılganlığını sesle ifade eder.
► Hyperpop bir “gelecek müziği” midir?
Hem evet hem hayır. Çünkü hyperpop geleceği değil, bugünün hızını anlatır. Mükemmeliyetin değil, aşırılığın estetiğidir. Bir nevi post-pop ütopyasıdır.
Hyperpop, TikTok çağının duygusal diline dönüşmüştür. 100 gecx’in “Money Machine” parçası, ironik tavrıyla bir kuşağın dijital yorgunluğunu temsil eder. Charli XCX’in how i’m feeling now (2020) albümü, pandemi döneminde ev stüdyosundan kaydedilerek türün DIY (kendin yap) ruhunu yansıtmıştır.
Arca’nın çalışmaları, Latin kimliğiyle elektronik müzik arasında köprü kurarak hyperpop’un evrensel potansiyelini genişletmiştir.
Hyperpop estetiği, müziğin ötesinde moda, görsel sanat ve internet kültürüne sirayet etmiştir. Renkli saçlar, piksel hataları, retro-fütürist tasarımlar — hepsi birer “hyperpop kodu”na dönüşmüştür.
Hyperpop, çağın hızını ve kırılganlığını aynı anda anlatır. Dijital çağın duygusal laboratuvarıdır: sanal, ironik ama bir o kadar da insani. Bu müzikte sesler yapay olabilir; ama hisler gerçektir. Hyperpop, hem bir çöküşün hem bir yeniden doğuşun müziğidir.
