BİR şiirde dizelerin ilk harflerinin yukarıdan aşağıya doğru sıralanmasıyla anlamlı bir sözcük meydana getirilmesidir. Divan edebiyatında akrostişe “muvasşah” ya da “istihrac” denir. Eski Yunan ve Latin edebiyatında ise akrostiş “üç dize” anlamına gelir.
Zaman zaman ‘akrostiş’ yerine ‘ilkleme’ de denir.
Eski Yunan ve Latin dillerinde “akro-” ön eki “uç taraf” veya “sivri taraf” anlamına gelir.
Türk edebiyatındaki ilk akrostiş şiiri XV. yüzyıl divan şairlerinden Mihri Hatun’un yazdığı kabul edilir.
Sezai Karakoç’un ‘Mona Roza’ şiiri de muhtemel ki, en bilinen akrostiş şiir örneğidir. Karakoç, Mona Roza şiirini 19 yaşında Muazzez Akkaya’ya yazmıştır. Şiirin her kıtasının baş harfleri yan yana geldiğinde ‘Muazzez Akkayam’ ismi çıkar ve bu da şiirin bir akrostiş olduğunun göstergesidir.
Akrostiş tekniği: Hafızaya alınmak istenen cümlelerin ilk harflerini kullanarak anlamlı veya kafiyeli, hafızada daha kalıcı olan başka bir kelime veya cümle oluşturma işidir.
