Yazar olmak için güzellik şart mı: Çok satıyor, kimse tanımıyor

Bir ülke düşünün ki, hiçbir şey yerinde değil; manav reyonunda hindi eti, şarküteride cep telefonu… Biri taşları öyle dağıtmış ki, toplamak mümkün değil. Toplansa dahi bir şeye benzemesi zor.

Bir site için haber derlerken duydum Eylem Tok adını. “Tanınmış yazar”mış…

Çeyrek asırdır yayın sektöründe olmama rağmen tereddüt ettim; araştırdım kısıtlı imkânlarla… Tanınmış yazar hakkında üç cümleyi aşan bilgi yok. Çalıştığım dağıtımcılara sordum, “satan yahut iltifat gören kitabı var mı” diye… Tanınmış yazarı tanıyan çıkmadı.

Bakınız; bir insanı yaşamdan koparan oğlunu alıp kaçıran Eylem Tok’un huyundan, suyundan söz etmiyorum. Üçüncü şahıslarca bilinen (!) bir meziyetinden söz etmeye çalışıyorum. Değil mi ki tanınmış yazar, bu yazarı tanıyan birileri olmalı… Hiç değilse sektörde…

Biraz daha eşeleyince kumu, dedikodu kazanı fokurdamasın mı!

Neymiş efendim, Süleymancılarla bağlantısı varmış.

Hoppala!

Audi Marka Bir Otomobille Hediye Edilen Roman: Mihr

Sosyal medya özürlüyümdür. Buna rağmen Instagram’daki profiline ulaştım. Alınlıkta yazanı okudum: “Çok satan Mihr’in yazarı”…

Hmm. Mihr’i kim basmış olabilir. Hah, tamam; Hayy Kitap…

Belleğimde bir resim oluşmaya başlıyor yavaş yavaş: Abdurrahman Dilipak’ı, Hatice Kübra Tongar’ı, Canan Karatay’ı basan yayınevi.

Genel yayın yönetmeni Rauf Baysal. Sanırım yayınevinin sahibi de…

Rivayet ediliyor ki, Eylem Tok ile bir gönül bağı varmış vaktiyle… Baysal, Mihr adlı romanı basıp dağıttıktan sonra, üşenmeyip bir hafta içerisinde bir bir değilse bile topluca satın almış. Böylelikle çok satanlar listesine girmiş roman.

Yine rivayet ediliyor ki, söz konusu romanı Eylem Tok değil, bizzat Baysal yazmış. Audi marka bir araçla birlikte hediye edilmiş…

Peki, kim bu Baysal?

İlkin şu: TTB tarafından tıpla ilgili ilkeleri ihlal ettiği gerekçesiyle hakkında bir ay meslekten men cezası verilen Dr. Ümit Aktaş ve yine birçok incelemeye konu olan Prof. Dr. Canan Karatay gibi isimlerin kitaplarını basan yayıncı…

Aşı karşıtı kitaplar basmasıyla bir ara gündemdeydi. Covid 19 nedeniyle aramızdan ayrılmış.

İkincisi şu: Süleymancılar grubundan. Kayınpederi de Süleymancıların önde gelen liderlerinden Mehmet Arıkan’dı. Ki o da aynı günlerde, yine Covid 19’dan hayatını kaybetmiş.

 

Yazar Olmak İçin Güzellik Şart Mı?

Normal koşullarda, bu iki ayrı dünyanın insanını birlikte düşünmek zor. Bir Süleymancı ile bir ‘sosyetik yazar’ nasıl yan yana gelir, değil mi?

Buralar mahrem deyip geçelim.

Şunu ekleyerek: İki sevgili gittikleri bir Sırbistan gezisinde kavga etmişler. Eylem Tok kendine hâkim olamayıp polise şikâyet ederek Baysal’ı nezarete attırmış. Hemen akabinde de Belgrad’dan İstanbul’a kaçmış.

Baysal’ı yakın bir arkadaşı gidip kurtarmış.

Bunlar özel hayat… Hatta o hayatın detayları…

Ne var ki, şu sosyal medyada aleni yaşanır ve paylaşılır olunca özel hayat… Özel’liğini yitiriyor sanki.

Daha hazini ise şu: Bu alenilik ve paylaşım zenginliği yazar doğuruyor.

Yanlış okumadınız: Sosyal medya yazar doğuruyor!

Siz muhakkak biliyorsunuzdur; bilmeyenler için birkaçını sıralayayım müsaadenizle: Şeyma Subaşı, Şermin Yaşar, Pucca, Nilgün Bodur vs.

Listeyi uzatmak kolay; kolay da… Benim için zul!

İçlerinden biri, Sait Faik Hikâye Armağanı’nı kazanmış bir yazar üstelik. Hangi koşullarda, neler düşünülerek verildi bu ödül ona, bilemiyorum. Lakin on yıl sonra okunan bir kitabı olur mu – işte bunu az çok biliyorum.

Dikiz Daveti

Bu alenilik, vıcık vıcık bir ilişki tesis ediyor. Bundandır ki kitabı eline alana okur diyemiyorum. Her deme teşebbüsümde aklıma Alberto Moravia’nın Der Zuschauer adlı kitabı geliyor.

Dilimize Röntgenci olarak çevrildi bu eser. Ben olsam dikizci derdim.

Sosyal medya meftunları galiba buradaki gibi: Yani dikizci!

Gerçi dikizlemek için saklanan bir şey olmalı ve o şeye ilişkin gizli bir davet…

Şimdilerde kendilerini yazar olarak konumlandıran bu fenomenler, ne tuhaftır ki, yazdıklarına değil, kendilerine bakılmalarını tercih ediyorlar hâlâ… Görünme güdüsü okunma güdüsünün önünde.

Oysa insan yazarsa, yazdığıyla var olmak istemez mi hiç!

Geçtim, “yazmasam deli olacaktım” (Sait Faik) nahifliğini… Yazar, derdi olan insandır. Ve bu dert, genelde yazma eylemiyle sağaltılabilecek bir derttir.

Hal böyleyken, söyler misiniz lütfen, şu sosyal medya fenomeni yazarlardan kaçı yazmayı dert edinmiştir?

Daha sert bir soru: Kaçı yazdığından fazla kitap okumuştur? Okur olmayandan yazar olur mu?

Ne var, biliyor musunuz; bu sözde ve güzel yazarlar, başta tek tek, şimdilerde ise raf raf kenara itti Nietzscheleri, Schopenhauerleri, Jaspersleri… Hatta Aka Gündüz, Kerime Nadir ve Oğuz Özdeşleri…

Yer kaplamadılar, istila ettiler adeta kitapevlerini. Biz okurları seçeneksiz bıraktılar. Tektipleştirdiler.

Toy, yetişmekte olan nice yazar adayı da bunları makbul, muteber saydı ve onlara özenerek yazdı eserlerini. Tavşanın suyunun suyu hikâyesi…

Eleştiri kurumu da zaten daha bu sürecin hemen başında ortadan kaldırıldığı için de dolaşımdaki eserlere ‘kötüdür’ diyecek kimse yok. Denemeye yeltenenlerin ise başı anında eziliyor. Çiğlik ve nezaketsizlik diz boyu… Hele hoyratlık, almış başını gitmiş…

Hiçbir taş yerinde olmadığı için ne eksikliği hissediliyor, ne de anlamı biliniyor.

Bugün ayılıp bayıldığımız Kürk Mantolu Madonna’nın yazarı tarafından bile ciddiye alınmadığını unutmamak gerek ama…

Nasıl ki herkes ahlaksız, ikiyüzlü yahut yalancı olamazsa herkes ahlaklı, akıllı ve dürüst de olamaz. Doğanın temel yasası diyalektiğe aykırıdır. Her durum ve koşulda a b’yi içinde barındırır. Şartlar birini güçlendirirken diğerini sönümlendirir; yadsımanın yadsınmasıdır bu.

Keşke şu her şeyi beğenme hastalığından kurtulabilsek. Ve zamanı bu denli hızlı yaşamak zorunda olmadığımızı hatırlayabilsek.

Tabii bir de: Görüp beğendiğimiz kişinin yazıp çizdiklerine eser muamelesi yapmasak. Beğenmekle yetinsek…