Moonwhite Uluslararası Film Festivali, dünya sinemasından bağımsız yapımları bir araya getiren programıyla başladı. Festival, ana akımın dışında kalan anlatılara alan açmayı hedefliyor.
Uluslararası Moonwhite Film Festivali’nin (Moonwhite Films International Film Festival, MFIFF) sekizinci edisyonu, iki günlük canlı programın ardından bağımsız sinema adına güçlü bir tabloyla sona erdi. Padma Shri unvanlı sanatçı Anup Jalota tarafından sunulan festival, Hintli ve uluslararası film yapımcılarını aynı platformda buluşturdu. Gösterimler ve ödül töreni, Mukkti Oditoryumu’nda gerçekleştirildi.
The Times of India’ın aktardığına göre; festival programında uzun metrajlı filmler, kısa filmler, belgeseller, animasyon projeleri ve müzik videoları yer aldı. Yaklaşık 200 küresel başvuru arasından yalnızca 32 yapımın adaylık ve ödül için seçilmesi, festivalin seçici kürasyon anlayışını öne çıkardı. Ödüller; Anup Jalota, Jaspinder Narula, Dilraj Kaur ve Suvashit Raj’dan oluşan jüri tarafından açıklandı.
Festivalin en dikkat çekici yapımlarından biri, Cook Adaları’ndan uluslararası uzun metrajlı film Stranded Pearl oldu. Film, Aunanda Naaido’ya En İyi Erkek Oyuncu, Kristy Wright’a En İyi Kadın Oyuncu ve Aleisha Rose’a En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödüllerini kazandırarak gecenin en çok konuşulan yapımı hâline geldi.
Bu haberler de ilginizi çekebilir:
Chennai Uluslararası Film Festivali’nde “En İyi Erkek Oyuncu” ödülü Sasikumar’a
Kızıldeniz Film Festivali’nde Arap kadın yönetmenler öne çıktı
‘Attachment’ belgeseli 3 Kıta Film Festivali Halk Ödülünü kazandı
Müzik videoları kategorisinde ABD yapımı Marionette, Ava Della Pietra’ya En İyi Şarkıcı, Nathan Levine-Heaney’ye ise En İyi Yönetmen ödülünü getirdi. Single for Life, En İyi Uluslararası Müzik Videosu (Pop/R&B) ve En İyi Kadın Oyuncu ödüllerine layık görüldü. Hint kısa filmi Nanak Chinta Mat Karo Özel Festival Ödülü alırken, Hindistan–Rusya ortak yapımı belgesel The Tide Turns da ödülle onurlandırıldı.
Festivalin kapanışındaki dikkat çekici anlardan biri, Yeni Zelandalı yapımcı Anand Naidu’nun, yaklaşan uluslararası uzun metrajlı filmi için Devashish Sargam (Raj) ile yönetmenlik sözleşmesi imzaladığını duyurması oldu. Festivalin kurucuları Devashish Sargam (Raj) ve Shipra Raj tarafından yönetilen bu süreç, Moonwhite’ın bağımsız sinema için yalnızca bir gösterim alanı değil, küresel bir çıkış platformu olarak konumlandığını da gösterdi.
Bağımsız film festivalleri, sinema dünyasında yalnızca “alternatif” bir alan değil, ana akımın dışında kalan anlatıların var olabildiği nadir kamusal zeminlerden biridir. Büyük stüdyoların belirlediği gişe takvimlerinin ve pazarlama stratejilerinin dışında kalan filmler için bu festivaller, çoğu zaman ilk ve tek görünürlük alanıdır.
Bu tür festivaller, düşük bütçeli ya da biçimsel olarak risk alan yapımların seyirciyle buluşmasını sağlar. İlk filmini çeken bir yönetmen, deneysel bir anlatı deneyen bir yapımcı ya da ana akım dağıtım ağlarının dışında kalan bir coğrafyadan gelen bir film için festival, yalnızca bir gösterim değil, tanınma ve dolaşıma girme ihtimali demektir.
Ayrıca bağımsız festivaller, sinemanın yalnızca tüketilen bir ürün değil, tartışılan bir sanat dalı olarak varlığını sürdürmesini sağlar. Söyleşiler, jüri değerlendirmeleri ve ödül gerekçeleri, filmin etrafında düşünsel bir bağlam kurulmasına imkân tanır. Bu yönüyle festival, filmin kaderini değilse bile hikâyesini belirleyen bir eşik işlevi görür.
Festival sineması ile ana akım sinema arasındaki fark, çoğu zaman yalnızca bütçe ya da gişe rakamlarıyla açıklanır. Oysa asıl mesafe, anlatı önceliklerinde ortaya çıkar. Ana akım sinema, izleyici beklentisini önceden hesaplayan, riskleri minimize eden ve geniş kitlelere ulaşmayı hedefleyen bir yapı üzerine kuruludur. Festival sineması ise çoğu zaman bu beklentileri bilerek askıya alır.
Festival filmleri, anlatı boşluklarına, sessizliğe, rahatsız edici temalara ya da ticari olarak “zor” kabul edilen konulara alan açar. Bu durum, onları daha az izlenen ama daha çok tartışılan filmler hâline getirir. Ana akım ile festival sineması arasındaki mesafe, bu nedenle nicelikten çok etik ve estetik bir tercihler farkıdır.
Bununla birlikte iki alan bütünüyle kopuk değildir. Zamanla bazı festival filmleri ana akıma sızar, bazı ana akım yönetmenler festival estetiğinden beslenir. Ancak bu geçişler, mesafenin ortadan kalktığı anlamına gelmez. Aksine, bu mesafe sinemanın çoğulluğunu koruyan bir gerilim hattı olarak varlığını sürdürür.
Velev'i
Google Haberler üzerinden takip edin
