Cumartesi Anneleri, bu hafta 1993'te sivil polislerce kaçırılıp kaybedilen Mehmet Nezir Duman'ın akıbetini sordu. Duman'ın eşi Azime Duman, gönderdiği mektubunda, "Çok karlı bir günde Midyat ilçesine ticari taksi şoförü olarak gitti ertesi gün beni arayıp yola çıkacağını, eve geleceğini söyledi ama o telefon onun sesini duyduğum son telefon oldu" dedi.
Gözaltında kaybedilen yakınlarının akıbetini sormak ve faillerin yargılanması talebiyle 1995 yılından bu yana İstanbul Taksim’deki Galatasaray Meydanı’nda oturma eylemi yapan Cumartesi Anneleri, 985’inci haftada Mehmet Nezir Duman’ın akıbetini sordu.
Basın açıklamasının ardından Mehmet Nezir Duman’ın bu haftaki anmasına eşi Azime Duman tarafından ailesi adına Almanya’dan yazıp yolladığı mektubu kayıp yakınlarından Maside Ocak okudu.
Azime Duman mektubunda, kaynanası Nure Duman’ın oğlunun kaybedilmesinin acısına dayanmayarak öldüğünü ve ölmeden önce “Eğer bir gün Mehmet Nezir’i bulursanız, mezarıma gelin ve Mehmet Nezir’in adını 3 defa haykırın ve Mehmet Nezir’in eve geldiğini söyleyin” dediğine yer verdi.
Duman’ın mektubunda şu ifadeler yer aldı:
“Eşim Mehmet Nezir Duman ve çocuklarımla 1990 yılında Şırnak’ın İdil ilçesinde yaşıyorduk. Eşim ticari taksi şoförlüğü yapıyordu. Eşim kaybedilmeden önce birçok kez polis ve askerlerce takip edilmişti. Her eve geldiğinde bugün de öldürülmedim diyordu. Bir defasında Cizre’de arkadaşıyla takip edilirken durup, takip edenlere ne istediklerini sormuş. Takip edenler de sivil giyimli polislermiş. Onlar da sadece kimlik istediklerini beyan etmişler. Kimlikleri aldıktan sonra yanlışlık olduğunu söyleyip rahat bırakmışlar. Eşim, O gün eve geldiğinde ‘bugün de ölümden kurtuldum’ demişti. Hayatımız bu ve benzeri tehditlerle doluydu. Eşim tehdit altında olduğunu biliyordu.
Eşimin kaybedilmeden önce 3 sene evimize cok büyük bir baskın yapıldı, Eşim evde değildi. Evdeki kasetler ve kaset çalar götürüldü. Bana eşimin karakola gelip eşyalarını almalarını söylediler. Ertesi gün eşim eve geldiğinde olayı anlattığımda, ‘bu benim sonum’ dedi. Karakola gitti ve eve dönmedi.
Sonradan öğrendik ki, gözaltına alınıp Mardin’e götürülmüş ve 17 gün gözaltında işkenceye maruz bırakılmış. O tarihlerde eşim bir daha gözaltina alındı ve 3 ay tutuklu kaldı.
12 Şubat 1993’te çok karlı bir günde Midyat ilçesine ticari taksi şoförü olarak gitti ve geceyi orada geçirdi. Ertesi günün sabahı beni arayıp yola çıkacağını, eve geleceğini söyledi ama o telefon onun sesini duyduğum son telefon oldu.
Günlerce, aylarca, yıllarca eşim Mehmet Nezir Duman’ı aradık. Ben ve kayınvalidem Nure, yüzlerce kez Midyat’a gittik, Kimse bize yardımcı olmadı. Ben yedi çocuğumla, kayınpederim ve kayınvalidemle beraber, senelerce eşimi aradık. Ne polis, ne asker olayı ciddiye alıp, yardımcı olmadı.
2008 yılına kadar bir soruşturma dahi açmadılar. Yani bir kayıp kaydı bile yapılmadı. Sözde bize bilgi veren Hizbullah’a yakın kimseler, bizimle alay edip, ‘Ermeniler götürmüştür’ dediler. Eşimi aramayı bırakmadık. Ama o tarihte İdil’de, Şırnak’ta ve bölgede başvuru yapabileceğimiz veya bildiğimiz bir yer yoktu. Devlet, Eşim Mehmet Nezir için 90’larda kayıp olarak bir kayıt yapmadı. Eşimi ne aradılar, ne sordular. Bize bir mezarı çok gördüler.
Mehmet Nezir Duman’ın annesi bu acıya dayanamadı ve öldü. Kaynanam ölmeden önce ‘eğer Mehmet Nezir’i bulursanız mezarıma gelin Mehmet Nezir’in adını üç defa haykırın. Nezir’in eve geldiğini söyleyin’ dedi. 31 sene oldu. 11322 gün oldu. Ne bir haber ne de bir mezar yeri.”
Velev'i
Google Haberler üzerinden takip edin
