İngiliz The Economist dergisi, Türkiye’de tekstil sektöründe yaşanan sıkıntıları yazdı. Dergiye göre, bir zamanlar göz kamaştıran tekstil sektörü bugün ciddi bir krizde.
Türkiye’de tekstil sektöründe bir süredir yaşanan kriz, ünlü İngiliz The Economist dergisine haber oldu. Osmanlı’nın ipek başkenti Bursa’nın, yüzyıllar boyunca dünya tekstilinin merkezi olduğuna dikkati çeken dergideki analize göre, Türkiye’nin bir zamanlar göz kamaştıran tekstil sektörü bugün ciddi bir krizde.
The Economist, Türkiye’de tekstil sektörünün geldiği noktayı şu rakamlarla özetledi:
“Türkiye hâlâ dünyanın önde gelen tekstil tedarikçilerinden biri olsa da, küresel pazar payı son 30 yılın en düşük seviyesi olan %3’ün altına düştü.
2025’in ilk yarısında Bangladeş ve Vietnam’ın ihracatı çift haneli artarken, Türkiye’nin tekstil ihracatı %6,9 geriledi.
İhracat, 2022’deki 22 milyar dolarlık zirveden bu yıl beklenen 17 milyar dolara gerileyerek %23 düşüş gösterdi.
Yaklaşık 310.000 işçi işten çıkarıldı, 6.000 işletme kapandı, yüzlercesi üretimini Mısır’a taşıdı.”
The Economist’in analizine göre bu çöküşün en büyük nedeni, yüksek faizler ve aşırı değerli Türk lirası.
Enflasyon üç yıl önce üç hanelere yaklaşmış olsa da hâlâ %33 seviyesinde. 2022 başından bu yana asgari ücret dolar bazında %60’tan fazla arttı (383 dolardan 620 dolara).
Bu durum, ihracatçıların rekabet gücünü ciddi şekilde zayıflattı. Türk İhracatçılar Meclisi Başkanı Mustafa Gültepe dergiye verdiği mülakatta, “Avrupalı müşteriler biz Çin’den %15-20 pahalı olsak da bizi tercih ederdi. Ama fark %50’ye çıktığında artık etmiyorlar” dedi.
Giyimkent Başkanı Muzaffer Cevizli ise “Gençler artık masa başı işleri tercih ediyor. Rekabetçi ücret versek bile işçi bulamıyoruz” görüşünü dile getirdi.
Verilere göre0 AB’ye yapılan Çin tekstil ihracatı 2025’in ilk yarısında %20 arttı. Amerikan tarifelerinin yön değiştirmesi, siparişleri Çin’e kaydırdı.
Ayrıca, sektördeki Suriyeli iş gücü göçü de dengeleri bozdu. Son on yılda atölyelerde 250.000 ila 400.000 Suriyeli mülteci çalışıyordu.
Ancak iç savaşın bitmesi ve Esad rejiminin 2024 sonunda çökmesiyle, bu işçilerin yaklaşık %20’si Suriye’ye döndü.
The Economist’e göre bu durum geçici bir daralma değil, yapısal bir dönüşüm sinyali.
Ucuz emek döneminin sona ermesiyle, Türkiye’nin markalaşma, tasarım, hızlı teslimat ve niş üretim alanlarına yönelmesi gerekiyor.
Bazı dev markalar — örneğin Eroğlu ve LC Waikiki — üretimin bir kısmını çoktan Mısır’a taşıdı.
Sektörün yeniden ayağa kalkması için “Avrupa’nın Çin’i” olma hedefinden vazgeçip kendini yeniden keşfetmesi şart.
Velev'i
Google Haberler üzerinden takip edin
